«کوه جهانبین»
کوهی با عظمت و پر هیبت که افق کره زمین از فراز قله آن قابل رویت است و می توان از بلندایی آن جهان را دید ، از شرق تا شمال شرقی سرزمین گونه گان کشیده شده است و از قسمت شرق به تنگه ی باژ یا به عربی خراجی و از غرب به تنگ پردنگان می رسد و چون دژی مستحکم سرزمین گونه گان را از لار یا رار جدا می کند ، گرچه زرد کوه بختیاری از لحاظ ارتفاع کوهی بلندتر می باشد اما جهانبین بخاطر ارتفاع سرزمینی از زردکوه بلندتر می باشد ، نقل شده که در ازمنه کهن انسانهای قدیمی بخاطر چشمهای قوی می توانستند حتی تا آبهای آزاد و از طرفی تا کرکس کوه را از فراز قله ی آن رویت کنند .
جهانبین دارای چند قله می باشد که از طرف شرق عبارتند از قله تخته سمنبر ، قله جهانبین که بلندترین آن می باشد و قله تنگ تاپو یا دالانک یا گشودا نامک (کتاب گشوده شده ) . این کوه مقدس و با عظمت که از لحاظ ریخت شناسی به صورت پلنگی خفته است که سرش به طرف تنگ باژ یا خراجی است و سینه و شکم پلنگ گردنه سراب و کپل های آن تنگ تاپو یا دالانک و زیر دمش چلیچه می باشد . نقل شده این کوه عظیم دارای هزار و یک چشمه آب می باشد که یکی از آن ها چشمه آب حیات یا زندگانی است ، از لحاظ تاریخی نیز بخاطر عبور دژ پارت از گردنه سراب آن بسیار مورد توجه بوده و یکی از هفت گنج شاهنامه به نام گنج گاو در آن قرار دارد . از لحاظ دین زرتشت نیز بسیار مورد توجه بوده زیرا اولین جایی در سرزمین ایران می باشد که انوار نقره فام خورشید آن را روشن و فجر در آن پدیدار می گردد . یکی از پدیده های نادر عالم در این کوه وجود دارد به نام دونا (به زبان پهلوی) که معنی بر می دهد همچون دستی که انگشتان آن به هم چسبیده باشند و بالای آن ستاره قطبی قرار دارد که همیشه جهت شمال را نشان می دهد و زیر دونا چشمه و باغی به همین نام قرار دارد که قسمت عمده ای آن تخریب شده و در اواخر دوره قاجاریه یکی از اهالی جونقان بنام حاج علی النقی آن را صاحب شده است. در قسمت بالای آقا باغی یا آلج یک کیلومتر پایین تر از قله جهانبین قله ی کوچکی وجود دارد که تو رفتگی خاص آن یه نمای منحصر به فردی به آن می دهد و زمانی که آفتاب به وسط آسمان رسید به نوک این قله می تابد که به معنای ظهر واقعی در سرزمین جونقان می باشد که از آن به عنوان دستگاه گاه شمار یا زمان نگار استفاده میکردند و در بین مردم به چوپان چاشتی معروف شده است.